|
| Clemens Weisshaar i Reed Kram w swoich projektach interdyscyplinarnych realizują praktykę designerską zaawansowaną technologicznie i bardzo architektoniczną. O tym właśnie obydwaj rozmawiają z redakcją ARCH+ podczas Kölner imm w Factory Meiré i Meiré.
|
|
|
|
Nikolaus Kuhnert, redaktor naczelny ARCH+, opisuje pracę Clemensa Weisshaara i Reeda Krama jako „design on demand": Zakres pracy definiuje się poprzez zadanie, tylko ono wyznacza granice. Już pierwszy projekt Weisshaara - ślusarza z zawodu i designera oraz informatyka Krama był projektem interdyscyplinarnym: Centrum Prada Epicentre w Nowym Jorku, jednego z pierwszych okrętów flagowych tej firmy na świecie, dla którego obydwaj „musieli w jak najkrótszym czasie dowiedzieć się, jak będzie funkcjonować przyszłość".
Zdjęcie: Clemens Weisshaar, Reed Kram, Anh-Linh Ngo, ARCH+ (wszystkie zdjęcia, jeśli nie podano inaczej: David von Becker) |
|
|
Do tego celu Clemens Weisshaar i Reed Kram posługują się między innymi „physics simulation" z technologii gier komputerowych. Za ich pomocą powstają projekty, które już na monitorze funkcjonują „jak prawdziwy świat", wyjaśnia Weisshaar. I tak można obliczyć, gdzie w wirtualnym meblu działają jakie siły i czy sprosta on wymaganiom realnego świata (Zdjęcie po lewej). Na tej podstawie powstały m.in. „breeding tables", dla których ten duet „zdefiniował geny stołu" i pozwolił, aby mogły się niejako „wykluć” różne wirtualne formy – wiele odrzucono, ale powstały także wyniki zupełnie nowego rodzaju.
Zdjęcie: KRAM/WEISSHAAR |
|
|
Clemens Weisshaar i Reed Kram wchodzą w pełny kontakt z materią, jak mówią, i w bardzo wielu przypadkach w ogóle nie istnieją przedsiębiorstwa, które mogłyby zrealizować te projekty w rzeczywistości. „You must know how to take things out of the computer again", twierdzi Kram, i do tego potrzebna jest elastyczność i odwaga: „We are taking unexploited potential from technology". I to dosłownie: „Interesujące jest patrzenie, co w rzeczywistości potrafią laser tnący lub tłoczarko-giętarka. Dopiero, kiedy wyjdzie się ze strefy komfortu, zaczyna się coś interesującego", twierdzi Weisshaar, i to nie tylko dla designerów: „Także jeżeli realny próg jest w zaniku, wirtualne progi, które trzeba pokonywać, będą istnieć zawsze."
Zdjęcie: Gabriele Siedle w rozmowie z Clemensem Weisshaarem |
|
|
Szeroka publiczność poznała Clemensa Weisshaara i Reeda Krama dzięki ich projektowi na London Design Festival 2010. Na Trafalgar Square zainstalowali oni osiem robotów przemysłowych, do których z sieci publicznej internetu mogły być przesyłane przesłania. Roboty pisały te teksty światłem na niebie, kamery nagrywały to i wysyłały jako pliki wideo do adresatów.
Zdjęcie: David Levene |
|
|
